sonunda
bir gurbeti daha geceyle iþgal eder
aðlamaklý olduðun türküler
bir dilek daha tut uður böceklerinden
doðacak çocuklar aþkýna
son kez
bak bana
ve gör
yüreðimin sensiz çiçeklerini nasýl döktüðünü
bir Ýsa düþün ki
senin yüzünden terk ediyor cenneti
cehennemin giriþ kapýsýna asýyor bedenini
hiç bir sevgi emekçisi girmesin
girmesin diye içeri
aþk sende doldurur yalnýzlýk bilmecesini
gecedir
gurbeti içimde gezdirir yokluðun
daðlar ateþe verir yeþilini
o yeþil ki
ömrümüzün bahar mevsimi
insan denize bakar
karada boðulur demek ki
ellerim
bütün aþk yaralýlarýný kaldýrýyor kýyýlardan
bataklýklarda kuruyan gülleri yüklüyor vagonlara
göçtü gözlerimde bir deniz feneri daha
ezberimdeki son þiirine de ihanet etti sesim
yol yolcusuna yataklýk yapar
söz acýya dönüþür
kavga ölüme
suskunluðunu saklayamamýþ bir yaðmurla
gir içime
aþkýmýzý talan ettiler
iðdiþ edildi sevdamýz
çýkabileceðimiz bütün yollara barikat kurdular
rezil bir tarihi haklý kýldýlar
ölüm yaþanýlabilir bir yurt mudur
uzaklar
tuzak sevgilim
bulutlar parçalanmýþ düþ
ayrýlýðý kim anlatabilir çocuklara
býrak ateþe ihanet edenler utansýn
beyazý yok sayanlar
elbet kendilerini s/aklayacak bir gölge bulurlar
bu sevda ecelimiz olsun
ölüm kavgamýzýn bedeli
de söyle sevgili
delirmek için erken deðil mi
insan daðýldýkça toplar kendini
yalana yazýlmýþ yazgýmýz
hep ihbar eder dilini
kimseler anlamýyor bizi
deðil mi sevgili
elvedalar aþkýn anlaþýlmayan yenilgisi
sen orada kývrýlmýþ duruyorsun
gölgenin baþ ucunda
ölüm izimizi sürüyor oysa
karanlýk adres deðiþtiriyor
yüzün mekan
bir sokaðýn baþýnda sürükleniyor sevdan
günahlarýndan
kütlesinden kopuk bir aðýrlýðým
kendine sürgün bir kahýr
kör ve saðýr
aksayan akþamdýr
senin sustuðun yerde
rüyalarý terk edecek zaman
karanlýklarda kanayacaðým
tökezleyip göz çukurlarýnda
ölene kadar aðlayacaðým
aþkým
Ýsa Ýnan
Þiire can veren Deniz hanýma bir gönül borcum daha birikti
nasýl öderim bilmem ki. hakkkýnýzý helal edin efendim. çok teþekkürler. sesiniz susmasýn...