‘’ yoruldu yüreðimin telleri ezberleri bozmaktan’
Hasreti isa
göðüslerine uzanan yel deðirmenleri
rüzgarý alýr arkasýna
döndürür seni durmadan
týrnaklarýný sýrtýna geçirdiðin adama
gözlerin dalgalanýr þimdi kumsallarda
ellerin uzun uzadýya bir dünya
kimin yüreðinde yer yoktur ki aþka
günü sordum
gecenin yüzüyle aðlayan bir çocuða
benim aþkla aramda uzun bir yol var
benim aklým
akþam eve götüreceðim bir sýcak somunda
açlýktan dilini kemiren kardeþlerim
bekliyor beni kapýda
sen dört gözle diyeceksin ya
bir anada kaç gözyaþý birikirse onlarý da ekle usta
koca kent üstümden geçti günlerce
bu yüzden boyum kýsa
sesim kýsýktýr
ayakkabýlarým delik
yüreðim hep ýslaktýr
her sabah gittiðim yoldan geri döneyim diye
bütün levhalarý biliyorum ezbere
þýmarýk bir çocuk olamadým anamýn koynunda
hiç bir böreðe diþlerimi geçiremedim sýcaðý sýcaðýna
iþim gücüm erken uyumak
erken uyanmaktý
sabahý yoldaþ olarak almaktý yanýma
bir acý soðaný dörde bölerdik
anam aðladýðýnda hep soðana yüklerdi suçu
’hayat gibi acýymýþ meret’ diyordu
hiç bir çileði ellerimi batýra batýra yiyemedim
muz kabuklarýnda kalýrdý gözüm
en çok da manavlarýn önünden geçerken
kýzarýrdý yüzüm
anamýn gözleri deniz
düþleri kara
babam öldüðünden bu yana
bir anada kaç gözyaþý birikir usta
haydi git iþine
benimle beyaz sayfaný kirletme
sen yazmasýna yaz da
bizim yüzümüz ne zaman gülecek
bana onu söyle
oysa sevgilime aþk þiiri yazacaktým
adýný da soramadým haylazýn
nerede oturur
nerede yaþardý
aðzýný bir açtý, bir daha kapatmadý
bacak kadar çocuk
gölgemle barýþýk yaþamayý öðretmiþti bana
onun bari gidecek yeri vardý
ya ben nereye giderim bundan sonra
þimdi hangi ananýn baðrýný açsan
bir çocuðun hasretiyle yanmaz ki
bütün anlatýmlarýn ötesinde
bir çýðlýk düþer geceye
dur abi
sen de
g/itme
yaðmurlara rehin veririm bedenimdeki suyu
dilin tutkusu aþk
yüreðimi koydum avuçlarýna
aþkýn anlamý sendin
yüzüme þekiller çizen parmak uçlarýnda üþüdüm ben yýllarca
Ýsa Ýnan
Þiirlerimin sesi ve emekçisi Deniz hanýma teþekkür ederim. sonsuz sevgi ve saygýlarýmla.