karanlýðý sürüklerdim gözlerinden
yýldýzlarý saçlarýna iþlerdim bir bir
ömrümü gurbete yolcu yaptýlar
yüreðim sevginle beslenir
gurbetim
gözlerindir
uykularýný taþlardým þehirlerin
beni usta yapan
sana olan sevdamdýr
bilirdin
gecede kanat seslerini duymadýðýnda
içlenirdin
þiirler yazardýn el yordamýyla
aþkýn adýyla baþlardý hasretin
bir i mgeye beni kendi ellerinle teslim ederdin
kimliðini kirletiyordu eldivenli eller
arsýz dudaklar abanýyordu resmine
sanki baþka bir dünyadan gelmiþ gibi
neþterler vuruyorlardý gülüþlerine
bir memleket türküsü kokardý dudaklarýn
sigaraný baba yadigarý çakmakla yakar
aþk ateþinin etrafýnda çocuklar gibi oynardýn
hýrçýn bir deniz gibi beni dalgalarla dövüp
kollarýnda alabora yapardýn
aþiretlere kurban diye giderdi gelinlik kýzlýðýn
yüreðindeki dövmeden tanýyorum seni
dilsiz anlatýmlarýn ölüm çýðlýðý
ay tanýmýný yitirir sende
soluðuna solgun bir güz giydirir
özlemeyi büyütüyorsun piþmanlýklarýn ötesinde
ellerinin sýcaklýðýný bekler papatyalar
çaresiz katlanacaðýz günlerin bayat zehrine
insanlýðým sýðýnýyor tüm yaralý yanlarýna
avuçlarýn bir kanun kaçaðýyla ayný zemheriyi büyütmekte
manzaralarý solmuþ kaðýttan mavide gemilerin
geceye silah çekenlerin hepsi çapulcu diyorsun
yol yorgunu bir adam trenlerin düdüklerinde uyanmýþ
durmuþ sabah namazýna
tanrýya dualar ediyordu
senin adýna
yine sabaha bodoslama vurdu yüzün
buruþuk düþler kurarsýn alnýmýn orta yerinde
sen aþk da olsa
hiç bir þeye
baþ eðme
tutuþtur ellerimi aþkým
dudaklarýndaki ateþle
içime gir yine ayný ölümsüz güneþle
analar neden uzun aðlar
bunu düþündüm günlerce
çocuklarý geri dönmediðinde
hangi sevda bekler çarmýhlardaki Ýsa’yý günahlarýyla
sen söyle
can çiçeðim
aklýmýn ucundaki daldaki körpe
sürgün sevgilim
bu hayatý bensiz terk edip gitme
da/yanamam
dayanamam sensizliðe
Ýsa Ýnan
beþ mart iki bin onu beþ geçiyordu hayat