SÜRGÜNÜN DÜŞÜ

yaðmur sonrasý yayýlan toprak kokusuydu tenin.
nazlý bir çiçek gibi, baharmýþ gibi yayýlýrdýn
rutubet kokan odamdan içeri.
hayaline dalarým sonra, bir göz yumma anýnda,
bir ülke, bir þarký alýr beni.

penceremin ardýnda uzun uzadýya bir þehir,
acýlar, sevinçler, umutlar enkazý,
az önceki yaðmurla temizlenip,
senden aldýðý kokuyla gülümsedi,
gözlerimin içine çýðlýk çýðlýða gülümsedi.

kondular gülümsedi ilk önce,
bir iþçi yorgun girerken sokaða.
çocuklar ellerinde rengarenk fýrçalarýyla
duvarlara çizdi kendi dilinde özgürlüðü,
sonra kuþlar, onlarýn dili ortaktý
kanat çýrptýlar yaþlý çýnarýn dallarýna.
sonra köylerden, kondulardan yürüdüler,
þehirlerin karanlýðýna,
’dalga dalga aydýnlýk oldular.’

sen sevdiðim, toprak kokulu yarým benim;
her yaðmur gözlerimi kapatýp içime dolduruyorum seni,
memleket oluyor bana bu sürgün yeri.
hayal deðil gülüm, gerçeðin yansýmasý bugünler,
ilk yaðmurla geleceðim, ilk yaðmurla;
çocuklarla rengarenk boyayacaðýz memleketi.
Sosyal Medyada Paylaşın: