Kaç çaðdan geçiyorum, bakarken gözlerine ;
Çok büyükmüþ vebalim, düþtüm denizlerine...
Gece uykularým da, vururken beni bir ah!
Ýskitçe sevdalara, uyanýrým her sabah...
Çok eski bir levhadan, okurum; ne imiþ aþk?
Saçýlýrým dört yana, eðilip baþak baþak...
Ayný þeytan aldattý, Havva’yý kýlarken eþ ,
Bende de farklý deðil, Adem’i yakan ateþ...
Dev gibi cüssemizle, sýðýndýðýmýz yürek,
Dünya da bir aþk ile, dönmez mi küçülerek...
Anlamadým, gözlerin, neden bu kadar derin?
Bir anlamý kalmazken, artýk mesafelerin.
Yaþanýrken çaðým da, bir sevda soykýrýmý !
Topladým geliyorum, bütün esvaplarýmý.
Ateþten nehirlerle, gönlüne akýyorum ,
Gemiler yakmak ne ki, kendimi yakýyorum...
Koþuyor zaman atým, sormuyorum, sen kimsin;
Bütün iþ sana düþtü, dayanabilir misin ?
Bir aþkýn ateþine, düþerken pazarlýksýz,
Caným þimdi bana ne! Kim haklý, kimler haksýz.
Ne yana yönelirsem, eserim deli deli ;
Ben gülden terazimi, çok oldu kaybedeli.
Kaç çaðý aralarken yoruldum, küse küse ;
Yapamýyorum artýk, ne hesap, ne hendese.
Yalnýz þahit olurken, gökte zühre yýldýzý,
Ýþareti ateþtir, parolasý kýrmýzý !
Ne yürek titremesi, ne küçük bir endiþe,
Mavi bir sonsuzlukta, yatýyorken bir düþe...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.