çocuk ruhluydu, kim ne dese inanýr
yoktu içinde ne nefret ne de öfke
sadece inattý, benim fikrimce
yolda þiirler bulur, kafayý çekince
her þeye âþýk olurdu
boynunu bükmüþ bir çiçek görse
onunla dertlenir, sokak kedilerini sorun eder
sanki sorumlusu kendisiymiþ gibi üzülürdü
onlarýn açlýðý, önündeydi kendi derdinin
bir köpek görse üþümüþ
ceketini örtecek kadar cömertti
bencil olmadýðý gibi fazlaca insandý
nesli tükenenlerden hani
müzelik desem yeridir, çocuk kadar masum
dünyayý sýðdýracak kadar kocaman yürekli
aslýnda korumaya almak gerekti kendisini
nasýl anlatsam biraz uçuktu, biraz deli
gramla alýr okka ile daðýtýrdý sevgisini
bir keresinde deli demiþti bana
kabullenmiþtim, hani filozofçasýna
ne çok benziyorduk birbirimize
doðuþ þeklimiz bile
görünen o ki bu uzaklaþmanýn
temeli de bu benzerlikti
ki; o da benim gibi yaþama yenilmiþti
Hatice Ak/23.02.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.