Kýrda, hafif de uykuda,
Yaslanmýþsýnýzdýr aðaca.
Hayaller gözlere mahkûm,
Gözlerse kapaklarýna...
Kirpikler buluþmuþ üst üste,
Hapsetmiþ özlemleri içine.
Yürek susuz, toprak kuru,
Gölge kavurmakta.
Özleminiz vardýr suya...
Damlalar düþer teninize o an,
Ürpertir, gülümsetir, serinletir.
Bakarsýnýz gök kubbeye,
Dönüyordur mavi griye.
Özlenen çekmekte özleyeni,
Vuslat, yaðmura "Medet" demekte...
Artar damlalar,
Ses çýkarýr tok tok.
Toz kaldýrýr topraktan.
Yayýlýr toprak kokusu,
Çekersiniz yüreðinize,
Siner içinize.
Özlemiþsinizdir...
Zaten özlem de bu deðil midir?
Özlendiðini bilen,
Özlendikçe damla damla düþen...
Bilir ki özleten;
Bugün susuz ise yürek,
Yarýn "Rahmetli" denecek...