Aþkýn yüreðimden geçen bir devrim türküsüdür
aþký aþk yapan
emek
emeði besleyen
yürek
kaç kez çekti gitti gözlerin önünden
o renk cümbüþü kelebek
bu aþký yüreðinde yaþayacak kadar büyüdün kadýn
depremleri sen tetikliyordun yangýnlarýn alazýnda
uçurumlarýn ucunda durduðunda çocukluðun geliyordu aklýna
bütün sevdanýn yaralarýný geceyle örterdin
hayatý aþkla çarpsan hep ayrýlýklar çýkardý karþýna
dünyanýn bir yerinde bir yaprak mevsimsiz kurusa
yüreðinin ucundaki gül günlerce uykusuz kalýr
dilinin altýndaki bir þiiri yontardý gülüþün
sevmek de bir ustalýk iþiydi sende seviþmek de
haydi sür gözlerini geceye yýldýzlar üþümesin
yorgun iþçilerin omuzlarýna koy baþýný
aklýnýn ortasýndan geçen bir türküde kendini yak
gün kaysýn doðduðun daðlarýn doruklarýna
biliyorsun zordur yüreðinde yaralý bir sevdayla yaþamak
bir yasak kitapta izini sürüyor adamlar
seni gördükleri yerde alnýndan vuracaklar
binlerce þiirlerin saçýlacak yerlere
sen bir aþk deniziydin bense kýyýda bir gölge
kör edilmiþ bir ýþýkta boðulursun düþlerde
geceleri bulanýk bir akþamý alýr koynuna uyursun
sen de gidersen ben ne yaparým söyle bu cehennemde
hudutlarý kaldýrýlsýn insanlýðýn bundan böyle
biliyorsun zordur katlanmak hayata ölü bir yürekle
zaman yaþlanýyordu gözyaþlarýnla
ellerinle kapatýyordun gün batýmlarýný
kanlý bir bahçede oynuyordu çocuklar
buzul çaðýnda üþüdükçe anýlar
düþleri bir bir söndürdü firavunlar
benden baþka kim anlar seni bundan böyle
korkunun umudu boðduðu bir anlamsýzlýðý yaþýyoruz
ölüm
baðýþlanabilir bir günah mýdýr sevdiðim
söyle
sana aðýr yaralý bir aþýðým
takvimler kelebekle beni ayný kefeye koydu
tanrýlar kovdu bizi bütün tapýnaklardan
hayat beni en çok da senin gözlerinde vurdu
mevsimin yoktu senin ömür çiçeðim
sevdikçe þiirlerle döllenirdi yüreðin
ölümsüz bir sevdaydýn sen yarýna uzanan
söyle can çiçeðim
aþk da bir iz býrakýp gitmek deðil miydi dünyadan
hangi yürek çatlamaz ki susuzluktan ?
Ýsa Ýnan