Karanlýk esiyor yine Yüreðime,yüreðime. Çýldýrmýþ sanki evrendeki tüm canlýlar, Sözleþmiþ gibi geliyorlar, Üzerime,üzerime. Hey sen ! Diyor bir baþkasý, Az sýraný bekle,bak kuyruðun öte tarafýnda, Bekleyenler var ellerinde sopalarla. Vuruyorlar arkamdan, Enseme,enseme. Karanlýklar prensi geliyor, Yol açýyor kalabalýk, Prens hazretlerini buyur ediyorlar Önüm sýra,yaklaþýyor yüzsüzlüðün tam alasý... Yýldýzlar bile sönüktür artýk can haykýrýþlarýmda, Çýkýþý yok,zararý çok düþüncelerim, Beni kollayamýyor... Bir nefeste soluduðum hayatým, Ellerimden, kayýp gidiyor. Zor...çok zor dayanacak gücüm, Aðlayacak bir omuzum , Kýrýk kanatlar altýnda ezilen, Yok olan benliðim. Ben ,kimim ?
Sosyal Medyada Paylaşın:
BEHİYE KAVAS Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.