Sen kadar hayat...

Bir þiir kadardý belki hayat,
belki sen kadar yalnýzdým yazdýklarýmda.
Pes etmek nedir bilmedim hiç,
kýssamda geçmiþte yaþadýklarýma,
sen kadar yalnýz deðildim ben.

Gökyüzünün her metrekaresine yazýldýn,
týpký kaderimde aldýðýn rol gibi.
Bazen yaðmur oldun yaðdýn,damla,damla üzerime.
Bazen kar oldun,buz tuttun yüreðimde.

Ben ,sen gibi yalnýz deðildim aslýnda,
saracak kollarým vardý ,ýsýtacak bir kalbim,
þefkatle bakacak gözlerim.
Ama sen...sen yine deðerini
bilemedin...

Þimdi ben,sen kadar yalnýzým,
þiir kadar sessiz,
gökyüzünde bir damla,kum tanelerinde,
can yakaným...

Ah kalemim!
En sadýk kalan tek dostum benim.
Gönlümü tek sen bilir,
söz olur satýrlara iþlersin
Gün olur,gözlerden düþersin.

Ey cemaat-i müslim! Nasýl bilirdiniz ?
Ruhunu ilmek ilmek iþledim,satýrlara döktüm,
anlatacak daha ne kaldý ki !!!

Bakmayýn siz benim gamlý baykuþ misali gönlüme !!!
Aslýnda ben,diyar tepe gezmiþ,
en nadide mahzenlerde, deðer kazanmayý beklemiþ,
ruh-u sergüzeþt zamanlarda yaþamýþ,
bencil bir benliðim...Yaþamaksa !
Ben zaten ,hayatýn
kendisiyim...


B.KAVAS.
Sosyal Medyada Paylaşın: