Nefes! Tükeniyorsun...

Nefes!
Tükeniyorsun…
Zerre zerre dolaþýrken kapýlarý yolcular
Büyük adýmlarla bir gölge!
Hiddetini hissettirip,
Çömeltmek istiyor dizlerine
Boyun bükmek olmazdý ya
Eski; hýrçýn, saf-cesur gidiþlerde
Bu sefer öyle deðil!


Nefes!
Tükeniyorsun…
Sýcak düþlerini sonsuz bir ayaza miras býrakarak
Savsak adýmlarla
Topallýyor, kýrýk dizlerin
Annenin sakladýðý gözyaþlarýnda,
Görebildiðin sonlarda
“Turp gibiyim ya” deyip
Hâlâ birilerinin tesellisindesin


Ve uyurken dað, taþ, umursamaz sevgili!
Neyin kýrýklýðýyla kaçýyor uykularýn?
Yaþlarýný gören olmasýn
Gizlice hýçkýr!


Nefes!
Tükeniyorsun…
Hadi bu son feryadýn!
Yolculuk bir gece vaktine denk
Düþlerinin kýrýklýðýyla, soðuk ellerin
Ayaklarýn buz…
Ölüme bir kala;
Arýyor gözlerin, sevdiðine son bakýþý
Belki de ilk olamadan…


Her gece buluþurdun ya onunla
Kurduðu, dolambaç rüzgârýnda
Esti iþte,
Nefes buldu teninde
Giderken, hayatýn içine
Unuttuðu bir þey var
Ve Bunu hiçbir zaman öðrenemeyecek!


Nefes!
Tükeniyorsun…
Oysa solurken þükürsüz, fani
Þükrün nizamýna eriþmek…




Halime Erva Kýlýç

Sosyal Medyada Paylaşın: