Bir mum gibiydi hayatým Ateþi sendin beni hayata baðlayan, etrafý aydýnlatan. Kenarlardan akanlar ise gözyaþlarýmdý. Sen beni yakarken onlarda yerinde duramaz damlarlardý hep bir taraflardan. Sen yandýkça onlar akar, onlar aktýkçada ben tükenir biterdim. Bazen alevini söndürmek isteyen nefesler olurdu. Görürlerdi yavaþ yavaþ eridiðimi Ama içimdeki alevin hep istekle yanardý, yanardý yüreðimin derinlerinde. Kýzardý etrafýndaki nefeslere. Daha da inatla alevlenirdin o zaman. Sen alevlendirirdin ben biterdim. Ýstemiyorum bitmeyi, alevlendiysen sönmez misin sanki ! Kendi nefesimle söndürmek istiyorum artýk seni. Tamam ben tükendim sen kazandýn. Bundan sonra býrakta mutlu olyým. Oyun Bitti ! Yine sen kazandýn ... Sosyal Medyada Paylaşın:
hanife_ozdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.