Azad kýl gamdan, gönül bir bayram görsün
Gül dökümü gözlerinden kuþlar kanatlansýn.
Kadid dallarýna baharlar gelsin ömrümün.
Iþýklar düþsün saçlarýma, bahtým maviye boyansýn
Gönlüne girip kalabilsem bir lahza cânâným
Ýstemem baþka lütuf, budur kalbimin arzusu.
Râzýyým bir rüya gibi görüp de uyanayým.
Bir selamýn gelse, bir hatýr sorsan öyle zor mu?
………
Adýna yar dediðimsen yakýþmaz ünvânýna bütün bunlar
Yoktur ezâdan özge ezberin
Ser-eserim dediðin bir yýkýk hâne
Taþ üstün(d)e taþ koymadýðýn…
Serkeþ bir sancý gibi dolanýp durmakta içimde
Gözlerinden süzdüðüm Ýsm-i Kahharýn tecellisi
Þem-i gam yakarým her gece, her seher; þûlesi sen.
Yoktur bir zerre neþe gönülde, dertten gayrý dert üstüne.
Saçlarýma koþan aklardan al haberimi; derbeder halimi…
Zalimi olduðun mülkü an gelir büsbütün gam bürür.
Hüküm sürecek bir zerre can bulamazsýn artýk bende.
Görsene senden mücerret hâl alan melâlimi.
Gül yüzünden nasipsizken, dökülür dallarýmýn çiçekleri!
Ben bahçesine hazan vurmuþ þair kýlýklý mücrim,
Mýsralarda soluklanan soluk ruhlu bedbaht…
Ahh! Bir katreyi esirgeyen bulut, gel de kanýmý yut…
Yaðmayý unut, kurusun bütün bahçelerim.
Ve bir gün yaksýn seni de vefasýz kaldýðýn ahd.
Divanlara düþmüþ bir tecrübeyi öðrettin bana
Her günün sonunda tekrarlayan ölmeleri.
Apaçýk yazýlsýn bundan böyle derkenara:
“Zâlimde insâf aramak beyhûde ümitmiþ
Boþ bir hülya ardýnda gönül ömrü tüketmiþ.”