Seni sevmek, kanayacaðýný bile bile, Gülün dikenini sýmsýký tutmaktýr. Aðýzlara sakýz olup, düþerken dile, Vurgun yiyerek, çekerken çile; Acý kapsülleri ‘balým’ deyip tatmaktýr.
Seni sevmek, en karýþýk bilmece, Sýzýlarý sinede, sabýrla uyutmaktýr. Þiirler asmak dallarýna her gece, Daraðacýnda erimek, hece hece; Islak çimenlere ‘halým’ deyip yatmaktýr.
Seni sevmek, kulaç atmak okyanusta; Menzile varmak için, tuzlu suyu yutmaktýr. Nefessiz kalmak, cam bir fanusta; Ayrýlýk zehrini, altýn bir tasta; Yar elinden ‘b/adem’ deyip içmektir.
Seni sevmek, direnmek inadýna, Diyetine, peþin kefen biçmektir. Martýnýn gözlerine, turnanýn kanadýna, Sevgiyi fýsýldamak; tüm çiçekler adýna, En özelini, ‘lâlem’ deyip seçmektir.
Seni sevmek, engellere göðüs gererek, Çýkarsýz yüreðime ilmek atmaktýr. Seninle el ele vererek, En gizli dehlizlerinden geçerek, Kollarýnda ‘ölim’ deyip yatmaktýr.
Seni sevmek, alevden kordur, Yangýna körük uzatmaktýr. Seni, sensiz yaþamak zordur, Ömür treni kaçmadan durdur! Hani vuslat? ‘gülüm’ deyip sormaktýr.
09.02.2010 Muhittin Alaca Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhittin Alaca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.