ÖTESİ YOK

Bugün hayatýmýzý haczeden bu dayanýlmaz melanet,
Safi ruhlarýmýzý terketmeli kopmadan kýyamet.
Kýyamet olmasa da bu þahadete emsal ihanet,
Bitmeli biran evvel, bitmeli elbet.
Bir gün...
Okunmadan dost dillerinde ruhlarýmýza rahmet.
Bizi birbirimize düþman eden bu melanet,
Hezimetlerin kucaðýnda býçak gibi sözler söyleterek,
Sevgi dolu yüreðimizi taþa döndüren felaket,
Ýnkar etsede bu yaþattýðý, ayrýlýk fýrtýnasý olsa gerek...
Geçtiði yerlerde kýyametler koparýp harabeler býrakan
Kara rüzgarlarýn fesat cazibesine kapýlýp giden sevgili!
Bu umarsýz, bu endiþesiz gidiþ nereye böyle...
Nereye sürüklemekte kader bizi...
Farkýnda deðil misin nahoþ sözler sarmýþ dilimizi.
Daha dün kor alevler yakýyoken ihtirasla içimizi,
Nasýl unutturabildiler ibret-i alemmahþeri sevgimizi.
Yoksa uðrunda can verdiðin sevgim gibi
Bugün adýmý damý unuttun söyle?
Bak iþte, bu hasta halim senin eserin.
Solgun, küskün ve suskun...
Gördüðün gibi ruhsuz bir görüntüden ibaretim.
Ötesi yok, nihayet can çekiþmekteyim.
Ben çoktan razýyým Azrail’e can teslim etmeye
ve lakin...gelmiyor ki bir türlü emaneti almaya.
Doðru yaa...Sen katletmiþken bu yüreði defalarca,
Azrail ne lüzüm görür böyle boþ bir bedene...
Sosyal Medyada Paylaşın: