Gönül…

Bir bahane bulup böyle her þeye,
Ne olur derdime dert katma gönül…
O sana gelmezse sen git neþ’eye,
Bismillah de yürü yan yatma gönül…

Ýncitirse seni eðer bir yara,
Sabýrla sebatla bir çâre ara.
Neyleyim ki rengi ezelden kara,
Deyip de talihe taþ atma gönül...

Ýnsanýn çilesi Ademle baþlar,
Okyanus doldurur matemli yaþlar.
Hep kâbus olsa da gördüðün düþler,
Hayata küsüp de kaþ çatma gönül…

Danýþ her iþinde mantýða akla,
Tutmayan hesabý mahþere sakla.
Ufkunu karartýp kinle nifakla,
Sahte haz uðruna gam tatma gönül...

Ömrünü verdiðin ne mal ne para,
Sanma ki seninle gelir mezara.
Asla ihtirasla çýkýp pazara,
Nefis tezgahýnda þer satma gönül...

Ne mutlu yaþarsan kire deðmeden,
Zâlime nâmerde boyun eðmeden.
Her bir zerresini tere boðmadan,
Sakýn ekmeðine diþ batma gönül…

Boþ hayâle teslim etme sen seni,
Hoþ göremem artýk bil ki ben seni.
Bir periþan hâle düsersen seni,
Ne Ayþe kurtarýr ne Fatma gönül…

En hakiki rehber kulluk gâyesi,
En emin sýðýnak Rabbin sâyesi.
Yaþamaktan maksat kulluk pâyesi,
Huzurda cevaba ah katma gönül…

Veli BOSTANCI


Sosyal Medyada Paylaşın: