...
Ellerin
Memleketimin kurak topraklarý gibi,
Her dem kýrgýn yaðmurlara,
Tepelerinden kar hiç eksik olmaz mý ana?
Gönlünde ki sýrca köþk kaç kez yýkýldý,
Kim onarýr yazgýný,
Bundan sonra bahar uðrar mý dallarýna!
Þimdi ana, aynaya her baktýðýmda,
Bahar ne zaman damlasa kýrlara
Gözlerini görüyorum gözlerimde,
Sen gibi bakmaya baþladýlar,
Memleketim gibi, öksüz, öksüz ana!
Her bahsi geçtiðinde, ömrüne düþüþümün,
Bir sýzý çöreklenir þurama, þu yaralý yanýma,
Keþke diyorum, hiç doðurmasa mýydýn?
Akaydým özünden, düþeydim meçhule,
Gideydim seni beklemek için bir gül bahçesine,
Vermeden gül sineni,
Karýþsa mýydým topraklara anam!
Doðmadan ölmek,
Doðup hergün ölmekten yeðdir be ana!
Merhameti de senden öðrendim,
Baþkalarýnýn dertlerine yanmayý da,
Bu yüzden ne güldü bu yazým,
Ne kapandý yaralarým ana,
Yaralarýma deðsin ellerin,
Merhemim, þefkatin,
Sür, insan olabilmek uðruna açýlan yaralarýma
Yaþým kýrka deðse de
Anladým ki senden gayrisinin aðýtlarý yalanmýþ ana!