Dönence

Pervanenin kuþandýðý kýlýçmýþ gözlerinden yükselen niran.
Bir sonraki son ana býraktýðý ten yangýný bir tebessüm onunki.
Yazgýya düðümlü tavafýný, kýzýl bir kül olarak tamamladý o can.
Bir can, ancak bu kadar gölgesiyle sarýnan Kâbe’yi,
Ancak bu kadar,
Telaþlý bir inleyiþle fýsýldar rüzgâra ve
Kuru bir kül yangýnýnda can çekiþen duasýyla kutsar…

Sorulmuyor, içi kan dýþý mavi bir ses olan rahmetin,
Neden þafak rengi bulutlardan süzüldüðü…

Bir kamçý ki yazgýnýn saltanatýnda,
Bir diyar ki piramitlerin görünmeyen kanlý cenahýnda…

Demedim mi, kervanýn gövdesine dolanan
Ölümcül kuþaðýn merhamet doðurup kan kusturacaðýný..
Karanlýk gecenin eteklerinde ‘ahý’mý bile çýnlatan
Bir kâtibin yattýðýný…

Kuyulara bürünürüm hisarýmý yýksa bir aþk ne zaman
Ölüme görünürüm rüyalarýmý sarýnca
daðlarýn duvaðýnda açan sarýmtýrak hazan.

Ah hasretin kokusunu sürünmüþ narin dalgalar ah!
Akþamda nihayetin inkýlâbýyla sabaha eriþemeyen
Korkularým ah…


Sosyal Medyada Paylaşın: