rüyalarým tutuk kalmasaydý
ayný anda dursaydý saatler
boðulup kalmasaydý nefesim
çözülseydi yutamadýðým düðümler
susmalarla bölünmeseydi kelimelerim
silinmeseydi yazamadýklarým
bir köhne kayýkla geçebilseydim
Nuh’tan kalan son tufaný
sedef kakmalý sandýklarda saklardým
merhametten arta kalan sevgimi
payýma ayrýlýk düþmeden önce
ve tedirgindi, çukurdu, hep falda çýkan yollar
kire döndü ansýzýn, muþtular
ve yandý yine sevdaya dökülen gönüller
ondandýr ki; bu kadar çok yara/bere her yaným
harzem.