Babama...

O gün; yüreðim sanki bin parçaya bölündü
O gün; koca bir devrin son bulduðu bir gündü.

Filizlenmiþ hayaller bir anda düþtü suya
Acýlardan kurtulup, o gün daldý uykuya

Ona fayda vermedi candan azizler bile
Didinip çýrpýndýðý her þey oldu nafile

Rabb’i ile baþ baþa, ameller sermayesi
Altmýþbir yýllýk ömrün imtihandý gayesi

Merhamet, ahde vefa, itikadý sonsuzdu
Neme lâzýmdan uzak, cömert ve korkusuzdu

Yakup benzeri baba, Eyyûbî sabra haiz
Kadrini ne yazýk ki çok geç anlamýþýz biz

Ciðerinde yaralar hasretinin izleri
Eritirdi daðlarý yüreðinin közleri

Buðulu gözlerinde insafýn keskin nuru
Simasýna sinmiþti tecrübenin onuru

Dilinden eksilmeyen zikri gýda bilirdi
Ahlâkça, kokmuþ olan sularla içilirdi

Bir anda kopuverdi onun için kýyamet
Hüzne boðuldu her yan; daðlar, taþlar, köy ve kent

Her yürek dinmek bilmez bir volkana dönüþtü
Kâinata o sabah sanki bir þivan düþtü

Gözümden akan yaþlar kan mý yoksa kezzap mý?
Bana reva görülen imtihan mý, azap mý?

Bir can borcun var idi, onu da verip gittin
Zavallý evladýný kime emanet ettin?




Sosyal Medyada Paylaşın: