Gurup Vakti,
Tüm doða büründü kýzýl giyisilerine..
Deniz durgun,
Birkaç martý sesi,
Ve birde ufka doðru ilerleyen geminin dumaný,
Baþka bir þey görmüyor gözüm.
Ben yalnýz bir bankta iki büklüm..
Düþünmek, seyretmek, görmek istiyorum.
Bir demet çiçeðe sevgili gözüyle,
Aðaçlara, tüm doða yeþiline evlatlarým,
Ve masmavi gökyüzüne yuvam diye bakýyorum.
Var mý bana doðadan baþka sevgili.
Benim için;
Ana kucaðýný büyük bir þevkatle açsa,
Tüm özlemlerimi, dertlerimi, neþ’elerimi,
Yalnýzca ona anlatsam
Haykýrsam.
Kýrar mý dersin beni?
O ki, doða ana,
O ki, adem ile havayý doðuran,
O ki, insana yaþama sevinci tattýran,
Dört mevsimi yaþatan..
Sevmeyi sevilmeyi kucaðýnda baþlatan..
Baharýn aþkýný..
Yazýn sýcaklýðýný,
Sonbaharýn hüznünü..
Ve kýþýn çaresizliðini..
Var mý bana heyyyyyyyy! ! ! doðadan baþka sevgili….
Günbatýmýndan yaþama dair… Daðarcýk /1980
Ferah Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.