SERZENİŞ

...gecenin ilerleyen saatlerinde
Aralanmak bilmez bu zifiri karanlýklara inat,
Saðýr bir sessizliktir etrafýma daðýlýp giden,
Ýnsanlar bihaber, insanlar ölüm uykusunda.
...ve bu þehir;
Bizi bir araya getiren, biz kokan bir þehir,
Utanýr þimdi yüzüme bakmaya, halimi sormaya.
Bir yabancý gibi yanýmdan geçip uzaklaþýr,
Ýnsanlýk nedir bilmeyen kuru bir kalabalýða karýþýr.
Biliyorum, þu an baþka bir hayatýn düþündesin,
Yaþamak zorunda býrakýldýðýn bir hayatýn.
Bense, geçmiþin kollarýnda ayný yerdeyim.
Yüreðimi delip geçen umutsuzluðun pençesinde.
Elimi uzatsam ve gel desem her þeye raðmen,
Bu bir haksýzlýk olur, týpký yaþadýklarýmýz gibi.
Bir yangýndýr içim, günbegün alevlenen,
Bütün çabalarýma inat bir türlü sönmeyen.
Bilmem ki zaman neyi gösterir, yolum nereye varýr,
"Öyle mi?", "Hiiç öylesine"ler ne zaman sonlanýr?
Þu an bir telefon kadar yakýn,
Ve de bir ölüm kadar uzaksýn bana!
Dirhem dirhem yok olduðumu dillendiremem sana.
Sesini sesime ekleyemedim, yarýnlarý dünlere,
Bazen düþlere dalarým, bazen hayallere.
Zaman her þeyi bizden alýp akýp giderken,
Elbet bir an uyanacaksýn, dilerim gün olur erken,
Baþka dünyalara dalmayýp, ben ayný yerdeyken!...


Süleyman ÇETÝNKAYA

Sosyal Medyada Paylaşın: