Sen beni bu sefil hayatýn ortasýnda, Tam orta yerinde… Öyle bir baþýma koymadýn ki, Býrakmadýn ki beni, öyle çulsuz ve umarsýz… Bana acý bir oyun da oynamadýn. Kader gibi, Býrakmadýn kurtlar sofrasýnda, Yaralarýma tuz basarak, Þu yüreðime… Seni seven çýlgýn yüreðime, Bir deðil bin hançer sokup, Üzerine de bir gece apansýz, O vicdan fukarasý ruhunu, Yine elvedasýz, yine habersiz giyinip, Hiç, hiç gitmedin ki…
Gitmedin, incitmedin de beni yar… Ýncitmedin ufkumdaki o en tabiî sýlayý, Belki insafsýzca, imkânsýz bir rüyaya dönüþtürdün. Ardýnsa sýra, ardýn sýra beþ paralýk, Kokuþmuþ en iðrenç aðýzlarý konuþturdun. Ýnsanlýktan nasipsiz, Sevgiden, izandan bîhaber kullarý, Sen, sen halimize güldürdün…
Sen beni deðil. Bendeki seni, Ýçimdeki insanlýðý, Sevdaya dair saygýyý… Tüm inançlarýmý, Umudumu, gururumu… Bendeki en asil duyguyu, Leyla’yý, Mecnun’u, Bendeki Ferhat’ý ve Þirin’i deðil. Sen, kendini, Sen bendeki, kendini öldürdün yar. Kendini öldürdün…
Celal Þahbaz (yorgunkalem) Sosyal Medyada Paylaşın:
yorgun-kalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.