Hayatın Anlamı
Bir varmýþ, bir de yokmuþ!
Orta Asya’nýn bozkýrlarýnda;
Küçük küçük çadýrlarda oturan,
Ýdealleriyle cihana sýðmayan bir millet varmýþ.
Oluk oluk akmýþ,
Orta Asya’dan güneye, kuzeye ve batýya?
Yeni bir inanç, yeni bir dava, yeni bir hayat!
Mýknatýs gibi çekmiþ dizi dizi atlýlarý..
Ve bir koþu baþlamýþ;
Tek diþi kalmýþ karanlýða, yýldýzlar gibi yaðan
Sonu mahþerde biten bir yarýþ,
Dünü düþünmek keyif verici,
Yarýna bakmak ise, oldukça heyecanlý,
Bugün… Maalesef ýzdýrap günleri…
Batý’yý, Afrika olmaktan kurtaran insanlar,
Bugün, çaðdaþ-medeni yapýlmakla taltif ediliyor!
Boynu bükük, gözü yaþlý,
Yüzü soluk, ümitleri yitik,
Dünden habersiz, yarýndan umutsuz,
Bugününden keyifsiz, bugünden mutsuz.
Bir koku var etrafý kaplayan,
Ýðrenç mi iðrenç!
Laðým, kan, ahlaksýzlýk, ciddiyetsizlik kokusu,
Eller burunda, eller cepte, eller internette…
Gözler oynaþta, düþünceler oynanacak maçta!
En okumuþlarýmýz (!) gitmekten söz ediyor,
Baþka yerlere…
Güzel kokularý varmýþ oralarýn…
Baþbakanýn çocuklarý zaten Amerika’da,
Ya sýrada…
Ruhu Avrupa’da, Yüreði Amerika’da,
Bedenleri Anadolu’da gezen yüzlerce insan,
Gözler kapýda..
Viyana kapýlarýna tekrar dayanacaðýz ama;
Bu sefer niyetler farklý!
Kimimiz köfteci, kimimiz dönerci,
Ýlaç deyip yudumladýðýmýz þey,
Meðer ki, hayatýmýzý karartan bir zehirmiþ.
Anladým, ama galiba biraz geç oldu,
Bizi karalayan; týpký ben olmama raðmen, ‘el’ miþ!
Aðlatan kahkaha,
Güldüren sancý,
Sýkýcý konfor,
Hasta eden ilaç,
Ýðrendiren lüks!
Esir kýlan hürriyet,
Konuþturmayan demokrasi,
Yaþatmayan ekonomi,
Ýþe yaramayan bilgi,
Dinlenmeyen türkü,
Uçulmayan gökyüzü,
Bizim olmayan duygu,
Ruhu deðil, gözü okþayan görüntü,
Geçici güzellik,
Artýk adalet isteyen bir millet,
Doðuyu þaþýrtan, Batýya salya akýtan,
Ümidimizi yýkan politika,
Baþ aþaðý bakarak, gölgeyi güneþ sanan zihniyet!
Ne oldu bize?
Bize bir þeyler olduðunun farkýnda mýyýz?
Cudi’de bir can düþmüþ topraða,
Hayallerini gömmüþ ay yýldýzlý davaya,
Antalya’dan, Marmaris’ten hissediyor muyuz?
Cihana sýðmayan yürekler,
Belediye ekmek kuyruðunda yoruldu,
Kýtadan okyanuslara dalgalanan bayraklar,
Daha çok var (!) denilen Mehmet’ime sarýldý þimdi.
Bu ülkenin çocuklarý neden toprak yiyerek büyür?
Yemeyeniniz var mý?
Topraktan yaratýldýðýmýz yetmezmiþ gibi,
Anadolu’nun þehit kaný ile tatlanmýþ topraðý,
Ekmek olmuþ, ilaç olmuþ, yar olmuþ þimdi.
Ülkemde yangýn var dedim, aradým itfaiyeyi,
Allah aþkýna koþun! Ülkem yanýyor!
Caddelerim, arabalarým, bahçelerim,
Ahlakým, namusum, onurum yanýyor yetiþin, dedim.
Sen manyak mýsýn? Dediler, yüzüme telefonu kapattýlar.
Yaþamak istiyoruz ama;
Sadece uzun yaþamak!
Nasýl yaþadýðýmýzýn hiçbir önemi yok!
Çünkü;
Eller burunda, eller cepte, eller internette…
Gözler oynaþta, düþünceler oynanacak maçta!
Mikrofon uzatýlan, eline kalem alan herkesin;
Bir diðerinin yaþam sýnýrlarýný lütfedercesine(!) çizdiði bir ülkede;
Huzurdan bahsedemezsiniz.
Vatanseverler konuþuyor diyemezsiniz.
Peki nedir vatanseverlik?
Bu ülkenin ideallerinin, çýkarlarýnýn, bütünlüðünün üzerine; hiçbir his, düþünce, söz, eylem olmamasý halidir, vatanseverlik.
‘Size ölmeyi emrediyorum’ emrine ateþ böcekleri gibi koþan,
‘Gemileri karadan yürütün’ þokunu sakin karþýlayan,
‘Gururlanma Padiþahým, senden büyük Allah var’ ikazýna tevazu ile boyun eðen,
Ne yaptýðýný anlamaktýr vatanseverlik.
Kiþisel baþarý ve mutluluðu ararken,
Milli davalarda haddini bilmektir vatanseverlik.
Hüseyin Paþa
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.