/ Adýný umut koyduðum her çiçek; Topraðýn yedi kat zindanýnda müebbet Avucumda tutuþturuyorum dünün küllerini...Yangýn Sarmýþ her yerini ölümün Yaþamýn içini yaþla doldurdum...Ömür... Ziyan Olmamalý gözlerimin gölgesinde hüzün. Bu ruhumdaki kekremsi acý Sus ve git diyor... Son fasýl hiçlik! Matem payýna düþen miras...Al ve git. ...Ben ârizî sükun Üstümde nefesi kesilir aþkýn Ve hep kanarým yaþamýn damarlarýnda Ayaklarým titrek...
Düþlerimi düþürüyorum, aklýmýn cepleri delik Yalnýzlýða adýyorum kifayetsiz sözleri...Kurban Verdiðim susmayan melodram. Yüzümde tahrip çizgileri... Orantýsýz kahýrlar yükleniyorum... Bitmeyen yaslý senfoni. Fikir terazim ayarsýz...Cümleler devrik. Ayakta alkýþlýyorum kedersiz hücrelerimi... Ve hâlâ saðlam kalan med-cezirli sükûnet Yutamadýðým öfkem boðazýmda isyan. Ve yine ziyan. Yeniden þahlansa içimin durgun nehri... ... Çile, susku ve imdat Fýrtýnaya tutuldu gemilerim Yüklerimi sahile atmalýydým. Ýþte o zaman, göklerden haykýrýrdý infilak...
// Aynadaki aksim... Ölüler tekkesinde ‘ebet’ arýyorsun Söyle! Hangi sokak çeþmesinden akýyor zehrin. Elinde tuttuðun bir inþirâh kalmýþtý... Göðe uçurmadýðýn Þimdi ardýndan aðýt yaz... Sana kalan sürgün Gövdende sancý. Netameli bir mekandasýn. Çýk bu þehrin kapýsýndan. Sana dar artýk surlar. Mavi.Bahar. Þenlik türküleri. Gecenin izdüþümünde Geride kaldý. Dipsiz bir kuyu çekti hepsini... Biraz buz. Biraz sis.Biraz sus! Hepsi bu kadar... ... Vefâ, cefâ ve efkâr Kaç hecede anlam bulur yaþamak? Soytarý gülüþleri duvarlara çarptýðýmdan beri Mimiklerim gerçek...
Can ‘gayb’ý yok...Satýrlarýmda hâlâ çýðlýk var. Az sonra anonslarýnda felâketi bekliyorum...Çýð düþümü Koptu kopacak sessizliðimin kýyâmeti... Þimdi! Rüzgârla birlikte esme vakti... Güncelerimde intihar saklý. Uçurumdan atlayan heceler... Yokluðuna bûse kondurmak isterdim.Kederin Düðümlenmeseydi dudaðýmda.Konuþacaktým! Çok cümle biriktirdim. Daðýldý kelimeler... ...Nedâmet kuyusunda Hâr.Acýnýn en derin kuytusunda geceler. Beni bekleyen belâya koþuyorum Adým n/isyân..
/// Ýndi kepenkler... Bende kapanmayan yaralar Yirmi dört saat açýk.Melankoli nöbetindeyim. Sözlerimi yalnýzlýða adýyorum. Süresiz ve tarifsiz. Yorgun sualim... Arayýþýn boþuna. Öl ya da ol Savurduðum nefesim...Geçip giden zamana yâr... “Düþün! Karanlýða boðan geceyi Ve aydýnlýða yükselten gündüzü Çok olaný ve tek olaný... Düþün! ” Sonra bir Cuma sabahý bakýþlarýnda dirilsin hayat. Duâ tut avuçlarýnda...Uçur... Seher vakti semâya... ... Yaðsýn üstüme saðanak saðanak Uçurduðum inþirâh Tebessüm dünde kaldý Duygularým bayat...
Bitti zaman... Düþlerimi âmâlara verdim Artýk.. Siyah-beyaz hayallerin cüzzamlý kurucusuyum. Göç mevsimi... Kýrlangýçlara özendim. Bir telaþ saklýyorum geceden...Sonum sürûr ya da hüsran... Bu sokak çýkmaz...Duvarlara çarpýyorum. Kaçýþlar boþ...Kendini rüzgâra býrakmalar... Esmeler bazen; Bazen susmalar...Boþ! Yüküm aðýr,taþýmaya talibim.Ebedî. Boynumda aþkýn urganý... Sýktýkça yeniden doðuyorum. ... Zifirî gecede, yürek seferî Ay yüzüme gülse; aðlýyorum Ve içimin koridorlarýnda bir çocuk; Sesinde umut yankýsý... La tahzen. Güneþ doðacak... U/yan... Adýn n/isyân...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nurcan Avcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.