İNSANOĞLU DÜŞÜNMEZ Mİ?

‘Ölümü sýk sýk hatýrlayýnýz’ buyurur Nebi,
Ýþte o vakit imanýn tadýný alýrsýnýz ebedi,
Lakin mezarda uyanmak da var,
Amelinle baþ baþa kalmak da var.
Ýnsanlar çiçekler gibidir,
Solup dökülen yapraklar gibidir,
Tohumla yeþerip olgunlaþýrlar,
Dünyaya verimli olmaya çalýþýrlar.
Þura, bura derken zaman hýzla akmýþ,
Ýhtiyarlýk penceresinden bakmýþ,
Geriye kalan ömür sayfasý,
Boþ bir hayat tayfasý…
Ah! Derler; derleneyim, toparlanayým,
Ýlahi emrin yolunda bulunayým,
Bak, saçlarým bembeyaz olmuþ,
Güvendiðim dallara baykuþlar konmuþ,
Derken bir de bakarlar ki teneþirdeler,
Yazgýsý hiç silinmeyen tebeþirdeler,
Ölüm insaný çepeçevre kuþatmýþtýr,
Dönüþü olmayan bir yola atmýþtýr.
Sonsuz bir zaman parçasý bekler,
Baþýna toplanýr bütün melekler,
Acaba bu da neyin nesiydi?
Bu ebedi hayatýn ta kendisiydi,
Dünyadaki yaþamýn meyvesiydi…
Ýnsanoðlu hâlâ düþünmez mi?
Ýlahi yolun cýlgasýna girmez mi?
Keþke baþýna gelecekleri bir bilseydi,
Ruhunu imanla teslim edebilseydi,
Gözlerinden yaðmur gibi yaþlar dökerdi,
Nefsani arzularýný sonsuza dek bükerdi,
Ýþte o zaman hiç gece gündüz demezdi,
Yüce Rabbine secde üstüne secde ederdi…

Ekim/1988
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: