EMANET

Ýnsan debelenmekte olduðu hayatýn,
Tabanlarýnda buldu kendini.
Terazinin kefesine konmayan akýl,
Düþüncesizleri yapmadý mý çakýl?
Uzayla arzýn mânevi sýrlarý,
Bir düðüm olarak kaldý,
Dinden mücerret kalplerde.
Kalp, kasap oldu mu zihinde,
Hevâ ve hevesler ilah olur,
Düþüncesiz beyinlerde.
Akýl, nakilsiz yolculuðuna,
Kendini inkâr ederek baþlar,
Bu baðnaz yolculukta,
Önüne çýkan düþünceleri haþlar.
Kâlû belâda hani bir söz vermiþti;
Bu dünyada, hakka uyacaðýna,
Ondan uzaklaþtýracak her þeyi,
Ayaklar altýna alacaðýna,
Karþýsýna çýkan zalimlere,
Hakký haykýracaðýna,
Ondan uzaklaþtýracak putlarý,
Bir bir yýkacaðýna,
Ýmanýn çelik zýrhýna sarýlýp
Müslümanlardan olacaðýna,
Hak ve adaletten ayrýlmayacaðýna...
Mal, can onun emânetiydi,
Sýnýrlý yaþamýnda,
Bu emaneti korumak,
Tüm aklýselimin göreviydi.
Ýslam; emânettir aklý olana,
Düþünüp de hakký bulana…

8 Mayýs 1992
Konya
Sosyal Medyada Paylaşın: