SENSİZ OLMUYOR
Erguvan düþlerime yusufçuklar konar,
Saçaklarýma, güleç kýrlangýçlar tüner;
Þiirlerime, tebessümlü muþtular siner.
Her gece naðmesi ayrýlýk olan neyler!
Ýnleyen figanýnýz ne vakit diner?
Sanmayýn ömrümüzün bu son faslý!
Belki tutsaktýr, ama gönlümüz deðildir yaslý.
Kerem þen þakrak, kim demiþ aðlýyor Aslý?
Beton yýðýnlarýnýn koynunda uyurken þehir,
Çaðlýyor zaman, þaha kalkmýþ bir nehir.
Sevgin, ruhumu besleyen panzehir.
Yaðmur gözlüm, olmuyor sensiz!
Ay zifir, yýldýzlar yanýyor fersiz.
Bir yýlý daha dürmüþ, uðurluyor Aralýk;
Olmazsa gözlerin, mahzenlerim karanlýk.
Sýrmalar saçan kadim güneþimsin,
Gönlümün efsunu, harlý ateþimsin.
Ýçindeki alaca atýn yelesinden tut!
Yýrt atlas perdesini, yitik günleri unut!
Ýmkânsýz hülyalara, senle dalmýþým;
Ölümsüz aþkýn mazbatasýný almýþým.
Bu sebatla ruhumuz pervaz eylesin;
Sol yanýmda, ebedi atacak lâlesin.
Yaðmur gözlüm, olmuyor sensiz!
Ay zifir, yýldýzlar yanýyor fersiz.
16.12.2009
Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.