Babacýðým otuz dokuz yýl sonra Anlýyorum seni. Aradýðýn tek þey evlat baþarýsýymýþ Benimse sana verdiðim saðlýðýnda hep baþ aðrýsýymýþ.
Oysa þimdi yaþadýðým tecrübelerimle, Evlatlarýmdan aldýðým hazým. Mest ediyor beni, gururla doluyorum. Bundan baþka saðlýkla beraber bana dünyada ne lazým.
Zaman zaman üzülüyor kahroluyorum. Ýçimden bir canavar çýkýyor.Saldýrgan oluyorum. Sinirim yatýþýp aklým baþýma geldiðinde, Kendimi zor tutuyor ve hatta,hatta aðlýyorum.
Ne olur Babam suçlarýma karþý affet beni. Þimdiki aklým olsaydý hiç üzermiydim seni. Saðlýðýnda doyamadým,duyamadým seni. Aradan geçen yýllar daha iyi anlattý bana senin ereðini. Söz olsun, Babam bende evlatlarým için yapýcam gereðini
Ercan GÜLÜNAY
Sosyal Medyada Paylaşın:
kafkas_55 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.