Her sabah baþka bir ölüme uyanmaktý,
Senden bana kalan son miras.
Sen hiç ölümü tattýn mý?
Ve her gece yataðýna uzanýrken; "Allahým acýlarým tükensin,
Al canýmý Ya Rabbi!" diyerek uykulara daldýn mý?
Dualarda kaybolmak nedir bilir misin?
Adressiz ve nefessiz…
Kendi acýlarýma kendim merhem olayým.
Tomurcuðum açmýþken acýlarla solayým.
Her kovulduðum gönlü sevgim ile sarayým.
Ben çaresi olmayan, kapanmayan yarayým...
Þimdi aynalar düþman bana, ben de onlara...
Kaçýyoruz iki suçlu gibi birbirimizden.
Gökyüzü eskisi gibi mavi deðil, ya da ben eksildim mavilerden;
Sanki daha sönük yýldýzlar.
Ay ýþýðýný esirger olmuþ gözlerimden.
Geceler??!!
Onlar, daha uzun ve fazlasýyla kara….
Acýma sakýn bana, býrak yaram kanasýn,
Senin gülme zamanýn, bu günleri ararsýn.
Maziye bakýnca da ahlar çeker, yanarsýn.
Yýrtýk resmim elinde, yine beni anarsýn…
Gecikmiþ bir hesaplaþma mevsimidir þu an yaþanan,
Kendimle ve yüreðimin þehrinde rehin olan seninle.
Arsýzca seven ve gururunu hiçe sayan benimle...
Ýçimde damla damla büyüyen sevginle.
Sararmýþ takvim yapraklarýdýr
Rüzgârlarla savrulan.
Her kelimem biraz yetim,
En çok da hüzün
Dudaklarýmda donakalan...
Geldi ayrýlýk vakti, bakmayayým yüzüne;
Aklým sende kalmasýn, sen de bana üzülme.
Acýsý-tatlýsýyla geçti ömrüm beyhude
Bu kalp sende atýyor çok iyi bak kendine…
Þimdi, uyanmak istemediðim sabahlar sanki ölüm.
Ansýzýn çöken sensizlikte dayanmasý zor,
Ayrý bir zulüm.
Bu sana son sözüm;
Çe k t i r m e!
Vur gitsin, iki gözüm!….