tan vaktinde doðar en taze umutlar
bekledim filize duran dallarýn gülen yüzünü
belki açar diye pembe kanatlarý umudun
kaç býçak döndü göðsümde
yolunu gözlerken
ve de usanmadan özlerken seni
aðuya kesen dilini ve sözlerine bulaþan kinini
en çocuksu yanýmla sildim
bekledim, yüzündeki sert çizgilerin yumuþamasýný
hava kurþuni bir renge büründü
çekildi aðaçlarýn caný
bu nasýl bir hüzündür ki
hazan vurmadan döküldü yapraklarý
varsýn adým sarý sonbahar olsun
varsýn adým dilinde sularýn karamsar meneviþi olsun
çarpsýn dursun yumuþamaz baðrýna
tekmili gözyaþý hayat
irkildikçe irkildi tenim
içimde yalnýzlýða dair
yýðýn yýðýn korkular biriktirdim
hüzünlerim boðdu sevinçlerimi
daðlara, düþsel ovalara býraktým sesimi
her þeyden çekip gitmek istedim
bir sana, bir de acýmasýzlýðýna gücüm yetmedi
tükendi umutlar
ben tükendim
buðulu camlar ardýna sakladým her þeyi
artýk ilkbaharlara heves kalmadý
ve o günden beri
o günden beri gelen olmadý !
soluk rengimle
soluk almayan bir resimim duvarýnda
12 / 12 / 2009 / N_Erol
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.