SUSTUM
Bir karabulut çöktü yüreðime
Bilmezler, duymazlar...
Karardý tüm hayalleim
Kalmadý neþem, kalmadý umudum
Kalmadý yarýnlara ait düþlerim.
Geceyle gündüz içiçe geçti de
Ayýrt edemez oldum birbirinden.
Karanlýk bakar olmuþ gözlerim
Gün ýþýðýnda bile siyahlarda...
Sustum...
Dilimde kalmadý hiç bir hece
Mühürler vurdum yüreðime
Düþünceleri azad ettim gökyüzüne
Artýk hiç biri bende deðil diye...
Bende olmayanlarla yaþamak aðýrdýr bilirim.
Acýsý derin,kederi ölüm gibi sonsuz
Hani derim geceleri uyusam bir daha uyanmasam
Unutmak yaþamamak için bu acýlarý...
Herþey gibi buda olmaz, olamaz uyanýrým yine
Yaslý yüreðime,yorgun gözlerime,dayanamadýðým hayata...
MÜNEVVER ERDOÐMUÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.