kurşun öldürürüm ben

her gün bir kurþun öldürürüm ben,
bir kurþun daha eksilir bu evrenden…

dost yüzünden
yâr sözünden…
düþmanýn mavzerinden alýrým kurþunu;
göðsümü gerer
sererim kalbimi yere…
bir kurþun daha eksiltirim düþen tetikten
akan namludan
ateþ dilinden…

benim kumdan kalelerim vardý;
dalgadan sevgilim
rüzgârdan oyuncaklarým…
benim kucakladýðým þiirlerim vardý her dilde,
bir kelimesini bile anlamadýðým.

bir kelimesini bile anlamadýðým sevda sözcükleri duydum sevdiðimden;
sesinden çözdüm sevgiyi,
sözcük dediðiniz nedir ki!
kimdir hecelerin sahibi,
ona can veren
yükünü yükleyen yürek deðil mi!..

her gün bir kurþun öldürürüm ben…
mermi mezarlýðý olmuþtur sinem.

ne zaman ihtiyarlamýþ bir cümleyi yeniden kurmak istesem
ne zaman külden bir sözü savursam sevdiðime
hatýrlatýr bana ateþ
eþ olamaz közle söz diye…

ve anladým ki
dünle bugün arasýnda asýrlar varmýþ
ne kadar yüce olursa olsun aþk
sýrçada saklanan sevda mutlaka kýrýlýrmýþ…

ben kurþun öldürürüm;
gömerim kalbime...

belki de bu yüzden barut kokuyor tenim.

bilemezsiniz ki!
güneþi uykuya yatýrdýktan sonra
ateþli ay geziyor gecelerimde…


Sosyal Medyada Paylaşın: