Kavak Ağacı

Þehri kaplayan sis bulutlarý
Gölge düþürür, yaþanmýþ güzel günlere
Kar altýnda boynu bükük yetiþen kardelenler gibi,
Hayata son mücadelesini verir, üþüyen yalnýzlýðýnda.


Puslu akþamlarda yýldýzlara sýðýnýr yaralý kalbi
Gökbeyaz duygularla, hayallerin peþinden koþar
Sonra düþ kýrýklýðý içinde yere uzanýr yorgun umutlarý
Ayýþýðýnýn sessiz bakýþlarý, yaþam arar solgun yüzünde.


Yýllarca kök salan selvi boylu, sýcak sevgisi
Artýk dökülen yapraklara býrakýr, kavak aðacý
Üzülür, sararmaya yüz tutmuþ sayfalarýn çaresizliðine
Eski günlerindeki baharýn, hasretini yudumlar acý dudaklarý...



(Mevsimler, yaþamýmýzdan bir parça süpürürken,
Kaybettiklerimizin yerini doldurmak güç olsa da
Güneþ herzamanki gibi yeniden tazeler
Düþünce denizimizi ve mavi umutlarýmýzý...)



Arda KARANFÝLOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın: