Umutsuzluk Denizindeki İnsanlara...

Gecenin koyu maviliðinden bir yýldýz kayar,
Düþer ruhumun karanlýk köþesine
Ay ile birlikte ýþýk saçar düþlerime
Gözyaþlarý denizime, yakamozunu yansýtýr


Sahile vuran azgýn dalgalarýn savunmasýzlýðýnda,
Yüreðim yosun kokusuna bürünür, somurtlaþan yüzümde
Kaskatý kesilen titrek bedenin ýssýzlýðý,
Umutsuz kentin kalabalýðýndan, sessizce ufuklara yükselir...



Gökyüzüyle birleþen huzurumun doruk noktasýnda
Bütün endiþeleri dipsiz kuyuya atarým,
Salarým içimde beslediðim mutluluðu,
Sevgisiz kalmýþ, tükenmiþ, bitkin düþmüþ, durgunlaþan denizlere...



Umut;
Kimi zaman sisli ve fýrtýnalý sularýn ortasýnda ýþýldayan deniz fenerinde saklýdýr...


Arda KARANFÝLOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın: