AŞK AĞACI

Daða sis çöker gibi, çökerken efkar bana,
Gülü öptüm diye mi, darýlacak yar bana !

Kim bilmez uzaklarda, çýkar sevdanýn caný!
Kendi deðirmenim de, öðütürken zamaný...

Ben bilmesem, kim bilir? Meyvesi olur acý!
Neden dikeyim çöle, zamansýz aþk aðacý?

Bilmez miyim, çöllerin, dilinden düþmez kaktüs;
Her aðacýn baþýna, dikilir bir Birütüs !

Ben mi gönderdim çöle, yýlaný ve çýyaný!
Neyleyim ellisinde gülden anlamayaný.

Çatlayan dudaklara, þifa bir damla suyun,
Leyla’nýn ahmaklýðý, saflýðýdýr Mecnun’un.

Beni dilhun ederken, yarin yeni hýzmasý,
Ferhat’ýn her vuruþta, gül mü açar kazmasý?

Aldanýr sanmam gönlüm, altýna ve gümüþe,
Aslý’nýn kucaðýnda, uzanýrken bir düþe.

Gülden anlamayanýn, var hayal et halini;
Gerçeðinden daha çok, severken hayalini.

Havva’ya mý sormalý, ne bulmuþtu Adem’de?
Þimdi ana dilimi, unuturken bu demde.

Hiç kimse anlamasa, anlar beni sevgili;
Bütün söylediklerim, bundan böyle kuþdili.

Aklýmýn oynaþý var, n’olur beni uyutun!
Kulaklarým sadece, kanat sesine meftun.

Çok anlamý kalmadý, yer kara, gök maviymiþ;
Aldýrmam geçmiþime, beni bir deli sevmiþ!

Meyvesi olmaz derdin, hani aþk aðacýnýn;
Biz yedik ve þükrettik, tadý baþka acýnýn!...




Hayrettin YAZICI
















Sosyal Medyada Paylaşın: