GÖNÜL
Yaralýsýn ey gönül ilacýn yokmu senin?
Aðlasan da ne çýkar kimse çekmez nazýn yok.
Mürvet’ini görmedin mazindeki senenin;
Sonbaharda inlersin baharýnla yazýn yok.
Hiç bitmedi çileler, devam etti seneler;
Neler çektin vah neler, hicranýný bilseler!
Ah þu zalim feleði dilim dilim dilseler;
Boþa geçti seneler, bu gün bile hazin yok.
Nerde senin gülþenin dökülmüþ yapraklarýn;
Hazan olmuþ baharýn, çatlamýþ topraklarýn…
Üzüntüden, kederden kalmamýþ þakraklarýn,
Terk etmiþler mekâný ördeði yok kazýn yok.
Yüce Rabbin emrini, sabur ile dinledin,
Dört mevsimde gülmedin, nasýl gönül eyledin?
Hüzünlenip inledin, kederlenip söyledin;
Aþka geldi dillerin, bir çalacak sazýn yok.
Göremedin gerçeði, o gençliðin baþýnda;
Yazýk þimdi anladýn; bu ihtiyarlýk yaþýnda.
Kýlýnacak namazýn, bir musalla taþýnda;
Aktý gitti yýllarýn, bu gün dahi bazýn yok.
Bülbüllerde ötmüyor, bahçede güller solmuþ;
Yaþýn geçmiþ yetmiþi, saçlarýna kýr dolmuþ.
Günü gelince Kâzým, karýþýp toprak olmuþ,
Belli deðil mezarýn, taþ üstünde yazýn yok.
Kâzým Özgür 8/Kasým/2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.