Dünyanýn meþgâlesi býrakmasýn tuzak da,
Kabristân denilense bir nefeslik uzak da.
Annem babam orada ablam da yeni varmýþ,
Hakký bilene saray bilmeyene çok darmýþ.
Þu kýsacýk ömürde hiç huzur vermediler,
Baba evine gitme izin iste dediler.
Yýllar hep böyle geçti hasret yere inmedi,
Beynindeki o ur’un acýsý hiç dinmedi.
Emir vâki olup da dertlerden kurtulurken,
Yastýða baþ koyduðu yenisini bulurken.
Dört evlâdý var idi birini kurban verdi,
Sanki sam yeli olup gülünü yere serdi.
Alma mazlum ahýný bir gün çýkar karþýna,
Filte filte attýrýr tezgâh kurau çarþýna.
Yüksek duvar örmüþler anlam veremem niye,
Girenler geri dönüp ordan kaçmasýn diye.
Kaçmak mümkün olsaydý boþ kalýrdý oralar,
Dünyanýn iki yüzü beni içten yaralar.
Çelik çomak oynayýp sevdiðim can dostlarým,
Mezar taþýna bakýp izlerine rastlarým.
Kimisinde bir beyit kimisinde bir kýta,
Doymamýþ ki dünyaya yaþlarýný akýta.
Kimisi hançerlenmiþ mezar taþýnda hançer,
Kimisinde tabanca kurþunlar sessiz geçer.
Hilâl’i hiç sormayýn bir taþlýk’mýþ soluðu,
O taþý atanlarýn biter mi yolculuðu.
Ölenler geri gelmez hep orada kalacak,
Öldürenlerse bir gün menziline varacak.
Malým mülküm var deyip asý gelme kadere,
Dünya kime kalmýþ ki düçâr olma hedere.
Candan sevdiklerimiz ehli kubur’dan olmuþ,
Son gördüðümde heyhât mezar yerleri dolmuþ.
............................................Kardelen26
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.