ve dile geldi çocuk...
söz;mavi bir yankýydý sularda,
ay / çiçekleriyle çevreledi
cihannüma ve kýyýlarýn
en iþlek yalnýzlýðýný
kuþlarýnsa kanatlarý hep açýktý
ve rüzgar da yitirmiþti
savurganlýðýný bir zaman
gitarýndan sarkan sevinçlerle sarsýldý gökyüzü
gümüþ bir ufuktu yaðan
yeniden uðradýðý çocuk bahçesinde
göðeren zambaklarýn türküsüydü
belki de bekleyiþleri onaran
istasyonlarda alaturka bir hüzün
üþümek deðildi özlemek sarmalýnda
barýnan sis ve duman,
bir pardösüydü çünkü aþk,sýcak tutan
ve sonra dile geldi çocuk...
sesinde daðlara çöken kýþ uðultusu
bir mülteci yersizliðinde geçti kentleri
akarsular yoktu, soðurulmuþtu ýrmaklar
gül kokusu kanýyordu topraktan
insan derisine çizilmiþ bu coðrafyada
yeniden tutku özü
iþbirlikçilerden kaçýrýlan güneþ
yetmedi bütün sabahlarý aydýnlatmaya
yediði ekmek, içtiði suyun kokusu
anlatmýyordu varoþ yangýnlarýnda
özgürlüðün yalnýzlýk olduðunu
ki yalnýzlýk metazoriydi biraz da
hatýrlamak soyundan bir isyan
bir talan baþladý geceleri apansýz
yýldýzlar ölgün,kýsa kalýyordu
ayýþýðý yeryüzünü aydýnlatmaya
can kýrýlmasýydý çünkü her aþk,
gözler eski resimlere konuk olduðunda...
Devin Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.