çocukluðumda, duyduðum bir cümleydi bu sadece ... yokluk,acý,terkediliþ ve yalan sevdalarý bilemezdim o zamanlar.. sebepsiz yaðmurlarým olmazdý hiç...
geç oldu, yýllar alýp baþýný gitti... ve ben ... hayat masalýnýn, en dip koyuna geldim ...
gözlerimi açýþým geç oldu belki ama ... öðrendim dipsiz bucaksýz kaldýrýmlarý ...
insanlarýn yok sayýldýðý,çýkarlarýn üst safalarda olduðunu, caným dediðin, kýyamadýðýn sevdanýn seni yüz üstü býrakýp gittiðini ve en kötüsü...
sevdiðin insanýn seni meðer defalarca harcadýðýný, yaþayarak, acý çekerek ve aylarca inanamayarak öðrendim...
þimdi; sadece etrafýmý izliyorum.. yokluðunu aradýðým insan yok artýk.. hayat günümü dolduruyorum sadece vedalardan uzak kalacaðým.. yaþadýðým sürece.. kimseye inanmayacaðým.. bu senin bana býrakmýþ olduðun en büyük miras olacak...
Sosyal Medyada Paylaşın:
yelda85 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.