İstanbul Duyar mı Bilmem

Gözlerinin alyansýndan güneþlerim doðar,
Gamzelerinden gizemli baharlar dökülür.
Nurefþan olur hazan, kasýmpatýlarý yaðar,
Zemheri ayýnda buzlarým sökülür;
Gözlerinin alyansýndan güneþlerim doðar.

Senle taptaze her daim ümitlerim,
Sükûta erer dertler, son bulur gelgitlerim.
Yanaklarýnýn pembesidir düþlerim,
Kýzýl saçlarýnda dolaþýr mý ellerim?
Senle taptaze her daim ümitlerim.

Yusufçuklar selamýný býrakýr pencereme,
Bâd-ý saba buseni kondurur, sessiz sessiz.
Ýliþirsin içimin deltasýna, deðilsin cereme;
Sensiz sin olurum, kalýrým nefessiz.
Yusufçuklar selamýný býrakýr pencereme.

Yüreðim yüreðine kelepçeli, zincirleri kavidir;
Nazlý lâlem olarak, daima bana gül!
Hanem seninle pürneþe, düðün evidir;
Ak rengin, gizeminle ruhuma süzül!
Yüreðim yüreðine kelepçeli, zincirleri kavidir.

Kalabalýk yýðýnlarda seçilirsin mehpârem,
Boðazýn rüzgârýna fýsýlda sýrrýmýzý,
Kýz Kulesi’yle söyleþ, inlesin bütün Harem!
Florya’da martýlar, dinlesin þarkýmýzý;
Kalabalýk yýðýnlarda seçilirsin mehpârem.

Sol yanýmýn atýþýný, Ýstanbul duyar mý bilmem?
Tatlý dillim, eksilmesin neþesi didârýnýn!
Sen olmazsan, meddahlar piri gelse gülmem;
Yol somurtkan takvimlerini, hasretlik diyarýnýn!
Sol yanýmýn atýþýný, Ýstanbul duyar mý bilmem?

14.11.2009


Muhittin Alaca

Sosyal Medyada Paylaşın: