İmkânsızdı
Sonunda acý çekeceðiz ikimiz,
Bu aþk imkânsýz, yasak bize.
Ne kadar sevsek de dökeceðiz yaþlar;
Aþkýmýz bitecek sonunda,
Hüsrana uðrayýp yarým kalacak.
Kendimizi yakýyoruz boþ yere,
Hasretle bitiriyoruz bu ömrü;
Bu aþk yanlýþtý, hataydý,
Baþlamadan bitirmeliydik.
Bir umut deyip de kandýrmayalým kendimizi,
Ne kadar zor olsa da bitirmeliyiz.
Bu aþk imkânsýzdý, yanlýþtý.
Yaþatmaz, vurur, sensizlik beni,
Artýk býrakalým, sevmeyelim.
Gün geçtikçe büyüyecek yoksa,
Acýyý çekmek zor olacak sonra.
Ayrýlýk kolay olmayacak,
Yaþanan mutluluklar bitecek;
Sevdamýz maziye karýþacak;
Gözümüz aratmayacak yaðmuru...
Bu aþk hataydý, yanlýþtý baþtan;
Çeken benim zaten acýyý bilen yok.
Çok sevdim her þeyden çok...
Biliyorum yanlýþtý bu,
Artýk bitirmeliyiz, sürmemeli daha fazla,
Ne kadar acý çeksek de az gelecek.
Bu aþk baþýnda imkânsýzdý, yasaktý.
Yaþatmaz, vurur sensizlik beni;
Her þeyi maziye gömüp bitirmeliyiz;
Baþýndan imkânsýzdý bu aþk!
Sosyal Medyada Paylaşın:
muzaffer gümüştaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.