Ey damarýmda dolaþan, bozkýrýmýn güneþi, ocaðýmýn ateþi, mir-i miraným yâr! Ey esmer tenimi inleten, yüreðimi söyleten, sineme adýný yazdýðým Þahmîran! Þimdi zaman; yüreðimin zýlgýtlar eþliðinde sana gelme zamanýdýr Ve yüreðimin kollarýnda ölme zamaný…
Kar altýnda bekleyen kardelenim Þahmîran! Üþüyorum, boynum bükük ve her bir zerrem güneþe hasret Bilirsin buralarda kýþ uzundur, çetin geçer ki anlamalýsýn beni Haydi, uzat ellerini, mecalsizim, ölmekse an meselesidir Þahmîran!
Biliyorum korkuyorsun ama dünde kaldý yýkýlmýþlýðým, korkma Bir uzun yoldu düþe kalka yürüdüðüm, bundandý yýkýlmýþlýðým Yüküm aðýr, yüküm gam bu yüzden unutmuþtum sevmeyi Sen varsan, senden baþkasý el âlem kalabalýðýdýr Þahmîran!
Söyle ey alýn yazým, gönül sýzým, Þahmiraným söyle! Karagözlerine vurulduðum günden beri, kara duvaðýma inat Dilimden düþtü mü ki “Bitliste Beþ Minare” türküsü Ýnlerken dað taþ, Rahva ovasý, yüreðimin her zerresi Söyle, kim tutar beni!