Eylüldü...
Þiir yazmazsam nefes alamazsýn
ki ben bu yüzden
her cümlede biraz daha ölürken
yazdým....yazdým... demiþti Þair
Gülüp geçmiþti
söz bitmiþti
ve sözden kesilmiþti Yâr
Yoktu...
Þair en kirli meyhaneleri seçmiþti
içmeden açýlmayan diline inat
Ceplerinde yalnýz
ve baþlýksýz þiirler
Eylüldü...
Azrail’in ellerini beklerken
ya ellerin koynunda nefes alacaktý
ya kendisini dibe vuracaktý Þair
Seçimini yaptý
Topladý gündüzlerden gözlerini
her taraf gölge oldu geceye ayarlý
Ýçmeyi de bilmiyordu
sonradan düþme
Eline yüzüne bulaþtýrdýðý yâri
kusmaya gidiyordu
aðzý laf kokan garsoniyerle
Her seferinde ciðerlerini de söküyordu
aðzýnda bin bir küfürle
Eylüldü...
Caný yanýyordu Þairin kaðýt üstünde
Siren sesleri döküldü þiþelerden
paslý çivi gibi
kangren taþýdý iliklerine
Parmaklarý
saçlarýnýn dibinden sökülen
alýn yazýsýný topladý satýr aralarýna
her gece
Vuslat silindi tenden
meçhul bir zamana
Yalan en çok kalbi ýsýrmayý sever
bilir
zehrin asla temizlenemeyeceðini
ama yaþamalý
þiirler istila etse de bedenimi
söküp çýkarmaya çabalasalar da son nefesimi
yaþamalý Sevgili... yazdý en son
Eylüldü...
Ayazdý...
Þair hecelerin altýnda kaldý
Uzun uzun üþüdü
Gözlerini yapraklar örttü...
Yapmacýk aðlamalarla örülü merasimlere uðramadan
beþ parasýz
ve baþlýksýz þiirlerle gömüldü
Yâr
yüzünde yýllarýn izi kýrýk dökük çizgiler
toplayýp geldi sonbaharý
saçlarýnda tel tel yaprak telaþý
Bilmeden
teninde kaç çocukluk can vardý
"Þairim..."dedi
"Anladým
ama geç kaldým..."
"Þimdi öpme" dedi Þair "Telaþtayým
Anlayamam ne söyler Yâr dudaklarýn"
Özgür SARAÇ/Râzý
06/11/2009 Denizli