Bir Beyaz Lâle

Masallarýn çekmeceleri, ansýzýn açýldý;
Göklere pervaz vurdu ak güvercinler;
Gelip yüreðimin dilek aðacýna tünediler.
Ýçimdeki hazin boþlukta irtifa kaybederken,
Þafak kýzýllýðýnda bir beyaz lâle açtý;
Aþkýn kavruk kozasý, milat olup saçtý.
Asýrlar sürecek yalnýzlýðýma,
Bir huri dur deyip, gamze çaktý.

Çýðlýktan türemiþ onca þiirim tarih oldu,
Kekeme mevsimlerim son buldu;
Bu seferki göz aðrým, lâleler þehri Ýstanbul’du.
Dingin bir sevdanýn þamdaný alevlendi,
Kavi mihman ile ruhum þad oldu.
Kül yaðmuru denizlerim, masmavi þimdi;
Yüreðimin tuvaline, gözlerinin fýrçasý deðdi.

Yiten dünlerimin, kýrýk mýzrabý sustu;
Yorgun kelimelerim þahlandý, coþtu.
Kaçak düþlerle örülü hülyalarýmýza,
Maðrur bir dalga gibi iltica ediyorum.
Dilimin kemiðine taktým adýný,
Sol yakamda, rozet gibi taþýyorum.

Yüreðim panayýr, adeta halay yeri;
Bir beyaz lâle dolaþýr damarlarýmda.
Hangi atmosferde, buluttayým bana sor?
Cilvesi öldürür, busesi kor.
Bir garip aþýðým, görmeyin hor!
Dev sevdayý, yürekte taþýmak zor.

Ýstanbul’un orta yerinde bir beyaz lâle,
Sormayýn beni, düþürdü ne hâle?
Elinde tebeþir, ak yarýnlara ýþýk,
Yaðmur ýslaðý dudaklardan bal akar;
Koca þehrin keþmekeþine alýþýk,
Dertleri Haliç’i, kendisi beni yakar.

Karanfil kokulu ellerinden tutayým senin,
Ýþvene, nazýna yanayým senin;
Bir tatlý lafýna kanayým senin,
Tüm cümlelerimin öznesi sensin.
Hazana inat, baharým ol!
Gönül matarama, sevda iksirini dol!

31.10.2009

Muhittin Alaca

Sosyal Medyada Paylaşın: