ELA GÖZLÜM

Rüzgar esiyor sabahýn ilk ýþýklarýnda,
Sonra hafiften bir güneþ vuruyor yüzüme.
Ay gibi parladýðýmý hissediyorum,
Bu garip duygu içinde,düþündüðüm tek bir þey...
Garip karþýladýðým o bakýþlar,
Hafiften içimde bir gülümseme.
Bakýþlar hoþuma gitti,belki çok samimi hisler...
Kendimi amansýz bu aþka hazýrladým,
Ýlacýný hangi doktora baþvurduysam bulamadým.
Çaresi yok...
Akþam üstü gelsin diye bekledim,
Beklediðim o bakýþlarý görmekti tek hayalim.
Bir masal gibiydi,belki tek bir satýrlýk.
Kendimi aradýðým bu karanlýk sokakta,
Beni benden önce bulmuþ sevdalým.
Ýsmini koydum ela gözlüm.
Tek hayalimdi belki,onu tekrar görebilmek.
Ama ne yazýkki o artýk, bir hiç oldu benim için...

Nuray Dülgar.


14 yaþýndayken yazdýðým bir þiirdir.
Sosyal Medyada Paylaşın: