DÜŞ KIRIĞI

/ kalabalýktýr yalnýzlýk, sonra
derin bir yalnýzlýk, kalabalýk../

kovalar daldýrýyorum
düþümdeki kuyulara
birden
aðlýyor gökyüzü, taþýyor kendinden...
sýðmýyor bulutlara
ömürlerimizin ünlem öyküsü...

her ayrýlýkta yas mý tuta þehir yoksa
þehir mi yaslanýr göð(s)üme..

kim üþür yalnýzlýðýný ?
kim saklar koynunda aþklarý ?
kimse hatýrlamayacak mý unutuþlarýný
kimse... kimse unutmayacak mý hatýrlayýþlarýný?

/ yalnýzlýklar, kalabalýktýr...
her kalabalýk, derin bir yalnýzlýk.../

servi susuþlarýný konuþursun
bulanýk renklerin suskun þafaðýnda..
bulutlar öpüþür
kendine sýðmaz gökyüzü
kentine sýðmaz...

sýzmaz düþlerine hiçbir öpüþ
hüzün yakýþýr anýlarýna biraz
birde saklý bir gülüþ...

/ düþünün döþünde gülüþ yarasý
yaranýn gülüþü; düþ kýrýðý.../



M.H
Sosyal Medyada Paylaşın: