aðzýma kapandým kuyularla türbeler yonttuðum saçlarýmla eski bir acýda aðýrlýyorum toprak çatlaklarýný
yürüdüðüm yol kenarlarýný topluyorum delik ceplerime insanlar avuçlarýma yürüyor kavþak dönüþleri frensiz bakýþlarla týrmalýyorum ayaklarýmý her klakson kentlerin ve çocuk bahçelerinin ruhuma dökülen molozu ah ben...
ruhuma çektiðim astarla yapýþtým doðunun kalbine sana beni k/oyup gitme demiþmiydim ey özgürlük!!!
ruhumun merdivenlerinden sadece ilerlenir aþaðýya.. en aþaðýya... insanlar ayný þarkýyý söylüyor her seferinde yeni bir telaþla ezberledi tabiatý ve nefsi melekler
sana söylediðim son sözüm kendime söylediðim ilk sözümdü azizim insanla baþlayan ve kalbimle biten bir aþk... unutma herkes en sonunda kendisine dönecek
Sosyal Medyada Paylaşın:
kayıpkentli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.