Beyaz bir âmâ

Evveldi...
Göz kapaklarýma yorgunluðu ektiðim günler
Çalmýþlýðým vardý bu ruhu, harp gazisi benliðimden.
Saltanatlarýn nam-ý diðer sükununu da omzuma bindirmiþliðim vardý.

Mavi bir deryayý da yudumladýðýn gibi,
gelmiþliðim vardý, kahvelerle,
telvelerle.
Saatlerine bakmalýlar, bombelerine.
Beþ parmaktan ötesine gitme!
Yelkovanlarýmý devleþtir,
uçurtmalarýma bak! seyrine...
Amadeyim derinliðine.
Gizli bir kuþluk vaktine sýðýnýrým,
ne âlâ gelir tüttürdükçe.

Bir yalý dibine dökerim tozunu.
Üsküme dar, keþfime gül demeti gibisin.
Parlak bir yýldýzýn kuzeyine inen,
inceden, incilerine, kayýp türküleri okur ve sönersin.
Bulanýrsýn evvela,
Bulandýkça bulanýr evvela,
Bu sefer görmeliyim âmâ,
komþu evlerinden çýkan sesleri mýzraklarým yoksa.

Oyunlarda ki figuran benmiyim? benimdir,
yarattýðým yaþam tanelerini fark etmeyiþim,
fark etmedim âmâ!
Endiþeden eriyen mumlarýn zindanlýðýný bilemedim,
firariymiþim... kim bilir?
ben mi?
ben, sadece bir dost âmâ...

Emre Evren Yalçýn
’benimle olma! benim ol, benim...’
Sosyal Medyada Paylaşın: