sýkýntýlý bir akþam gibi
kapýda bekleyen yalnýzlýk diyor ki
doðruyu söyleyen bit de olsa yanýndayým
dar kýyýlarda daraltýlýrken aþkýn yurdu
sevgi öksüz bir çocuk çýkýp gidiyor içimizden
azý diþleri sökülmüþ yaslý bir ömrün yerine
seyrek dizilmiþ porselenler gibiydik
aðlarken pek belli olmuyordu ama
gülerken yaðmurda kalmýþ minareler gibi sýrýtýyorduk
ne sudan bahaneler buluyorduk ayrýlmak için
el yordamýyla seviþmek için kuytu köþelerde
acýnýn kaynadýðý yerde unuttuk gülüþlerimizi
yýllarýn kýsýrlaþtýrdýðý gökyüzünü doðurtmak için
ellerinden gelen tüm renkleri deniyordu ressamlar
gözlerinizdeki güneþler bir bir batarken
nasýl gülebilir bu dünyanýn bütün þairleri
þimdi sana sorsam söyleyebilir misin
aþk ve ihanetin tek vurduðu yeri
bir kadýnýn ana rahmindeki çocuðunun
düþlerine tutunarak yaþamý nasýl beklediðini
söylediðin her söz yüreðimin peronlarýnda bekliyor
ne demiþtik yeminler ederken çocuklar aþkýna
sevgiyi tavýnda döverken kýzgýn dudaklarýmýz
birbirimizi öldüreceksek seviþerek öldürecektik
oysa birlikte yaþamayý bu kadar özlemiþken
ölümü bu kadar büyütecek ne vardý ki
karanlýk yüzünü ýþýða taþý bana gelirken
konuþurken bilgili seviþirken öðrenci ol
kana bulanmýþ gökyüzü çözüyor yýldýzlarý
ay-tene tutunuyor ay ay ay ay ay düþtü düþecek
ay yýldýzsýz gök boþluðunda ne halt edecek
namludan çýkmýþ bir kurþun gibi önde ol
uzaktaki bir daðý sýrtlamýþ türkü kadar kalabalýk
tek sesli gelme bana çok sesli gel
tok gözlerlerle deðil aç gözlerle sev
açýklarýma býrak gölgeni martýlarý doyur
bir göçer su ayýrmasýn ellerimizi
bu kadar paylaþtýklarýmýzdan sonra
akþama geri dönersen yaþayamam
sensiz yýldýzlarýna kýran girmiþ gökyüzüyüm
yaralý bir ömrün yarým kalmýþ türküsüyüm
datça 2001
Ýsa Ýnan